Rozwój umysłowy

Autoregulacja

Wprowadzenie d.c.

Odpowiedź jest oczywista - przede wszystkim poprzez doskonalenie funkcjonalnych możliwości człowieka, przez podnoszenie jego cech obronno-przystosowawczych. Łatwiej to osiągnąć poprzez intensywny trening samoświadomości, zmierzający do objęcia kierowaniem własnych, wewnętrznych, do tej pory przebiegających automatycznie reakcji.

Pomoże nam w tym autoregulacja, która – moim zdaniem – stanie się w przyszłości nieodłączną częścią ogólnej kultury człowieka.

W naszym burzliwym wieku ludzki bioautomat wyraźnie się psuje.

Pojawiają się objawy osłabienia adaptacji, co wyraża, się wzrostem nerwic, bodźców stresogennych i chorób psychosomatycznych, między innymi zawałów serca.

Wobec tych zagrożeń życiową koniecznością staje się umiejętność ingerencji w działanie naszego naturalnego automatu obronnego, przestawienie go od czasu do czasu na "ręczne" kierowanie, udzielenie mu pomocy poprzez kierowaną świadomą wolą samoregulację.

Czyli przez kierowaną autoregulację.

Pod tą nazwą „metoda autoregulacji” została zatwierdzona przez Ministerstwo Zdrowia ZSRR zalecona do praktycznego zastosowana. Umożliwia ona obniżenie reakcji na stres i zmęczenie u człowieka pracującego, zwiększenie jego zdolności do pracy oraz optymalizację procesów treningu i nauczania. Znajduje także zastosowanie w psychoprofilaktyce oraz w leczeniu schorzeń psychosomatycznych i zaburzeń nerwowo-psychicznych.

Uważam, że cykl tych wpisów będzie dkontynuacją poprzedniego cyklu i być może komuś z państwa - moich czytelników przyniesie korzyść.

Postaram się, zatem przybliżyć czytelnikowi tą metodę autoregulacji.

Muszę jednak zaznaczyć, że nie będzie to typowy samouczek. Rosjanie skierowali ją do stosowania z założeniem, że nauczać tej metody mogą lekarze – psychoterapeuci po odpowiednim przeszkoleniu. Było to w początkach lat 80-tych. Wtedy w jednym z wielkich zakładów przemysłu elektronicznego w Armenii powstał nawet Ośrodek Nauki Autoregulacji, do którego kierowano grupy pracowników. W celu odpoczynku, jak również dla opanowania nawyku odreagowywania stresu, który potem wykorzystywali w odpowiednim momencie przy swoim warsztacie pracy.

Jak stwierdzono taki stan autoregulacji jako środek psychoterapeutyczny jest, bowiem znacznie pożyteczniejszy niż zwykły odpoczynek. Zaś stosujący go pracownicy odczuwali mniejsze zmęczenie podczas pracy, pozbywali się bólów głowy, a wieczorami, w domu mogli swobodnie oglądać telewizję lub czytać bez towarzyszącego zwykle napięcia i "piasku w oczach".

W początkowym etapie nazywano tą metodę "kluczem". Ten termin był nawet bardzo wygodny. Na przykład w znakomitej klinice mikrochirurgii ocznej S.N. Fiodorowa, chorych przygotowanych do operacji pytano: "Czy pan ma "klucz"? Jeśli pacjent posiadał klucz czyli opanowaną metodę autoregulacji śmiało zawieszano przygotowania przedoperacyjne, gdyż chory sam przeprowadzał sobie znieczulenie oraz pozbywał się lęku przed zabiegiem.

Gdy przeczytałem o tym od razu skojarzyłem fenomem pewnego Rosjanina a raczej Ukraińca, który bazując na tej metodzie, kiedy po zrobieniu sobie fotografii swojego biopola zaczął mamić ludzi przy pomocy telewizji wielkimi zbiorowymi seansami terapeutycznymi. Stosując elementy hipnozy liczył: adin…dwa…tri.. – już wiecie, o kogo chodzi? Oczywiście Kaszpirowski!!! /Prawdę mówiąc to był jeden z większych przekrętów ostatnich czasów./

Zastosowanie metody autoregulacji możemy porównać z psychoterapeutycznym seansem u lekarza. Tyle, że nie trzeba chodzić do kliniki, ponieważ każdy jest psychoterapeutą dla siebie. Oczywiście – jeśli opanował sztukę odbudowywania sił organizmu przy pomocy własnej woli!

Autoregulacja jest z natury rzeczy uniwersalna i może być wykorzystana jako pożyteczne narzędzie w dowolnej dziedzinie życia i działalności człowieka.

Jednak szczególnie przydatna okazuje się w przypadkach, gdy organizmowi stawiane są zwiększone wymagania.

Nie przypadkowo metodą autoregulacji interesują się ludzie chorzy, pragnący szybszego wyleczenia. Jednakże i zdrowi ludzie, których praca związana jest z dużym napięciem umysłowym albo wysiłkiem fizycznym.