Rozwój umysłowy

Autoregulacja

Inne ćwiczenia

W zależności od sytuacji, gdy na przykład jakieś ćwiczenie się nie udało, można wykonać inne. Nie ważne jakie, ważne – by znaleźć właściwe. Należy wypróbować wiele programów, by trafić wreszcie na ten właściwy. Przy czym po zastosowaniu kolejnego programu należy odczekać chwilę na oczekiwany wynik. Czas reakcji może przebiegać różnie – od 1 do 5-3 sekund. Najczęściej bardziej aktywnie realizują się te zaprogramowane reakcje, które natrafiają w organizmie na ukształtowane wcześniej stereotypy.

Na przykład lekarz mówi do pacjenta: – Proszę stanąć prosto, postarać się być zupełnie pasywnym i jakby z boku obserwować, na jaki program ciało będzie reagować aktywnie i automatycznie. Przy tym proszę nic sobie nie sugerować, po prostu tylko obserwować!

Gdy jakieś ćwiczenie się nie udało można spróbować wykonać inne.

Przy którymś poleceniu nogi czy ręce, ramiona lub głowa zaczynają nagle reagować...

Potem lekarz zaczyna dawać polecenia: – Wasze ręce już nie są waszymi rękami. To ręce automobilisty, prowadzącego samochód. Przed nim ostry zakręt w prawo. Popatrzmy co robią ręce. Proszę im nie przeszkadzać, a tylko je obserwować!

Lekarz prosi, by to ćwiczenie wykonywać powoli.

Przypuśćmy jednak, że ręce nie wykonały zadania, gdyż pacjent nigdy nie doświadczył podobnego stanu, jako że nie umie prowadzić samochodu. Wobec tego przywołuje się inny obraz. Na przykład siatkarza, przygotowującego się do zagrywki. Dobrze, jeśli przedtem rękom i tułowiu pacjenta nadać odpowiednią pozycję. Wtedy efekt może być lepszy.

Można także posłużyć się obrazem tenisisty. Albo pływaka, przepływającego wezbraną rzekę. Rowerzysty, ciężarowca, boksera, szermierza, spadochroniarza i tak dalej do skutku.

Przy którymś poleceniu nogi czy ręce. ramiona lub głowa, a być może i oddech nagle zaczyna reagować. Ręce na przykład, zaczynają pływać, palce poruszają się, jakby pisały na jakiejś rzekomej maszynie. Efekty mogą być najróżniejsze. Coś zaczęło się dziać! Z zasady reakcję wywołuje obraz działania znany z życia codziennego.

Kiedy lekarz zauważy początek reakcji, zaczyna ją rozwijać mówiąc pacjentowi słowa pełne zachęty, zapewniając, ze z każdą sekundą reakcja się wzmacnia. W ten sposób sprzyja wywołaniu żądanego stanu. Następnie u pacjenta włącza się całościowa reakcja mózgu – następuje głęboki stan specjalny.

W końcu – wykorzystując fantazję twórczą, zdolność obserwacji i wytrwałość – lekarz znajduje pierwszy klucz stanu, w którym następuje wypracowanie nawyku autoregulacji.

Przedstawiona zasada różni się nowym podejściem od znanej metody sugestii, stosowanej przy hipnozie przede wszystkim tym, że zamiast wielokrotnego powtarzania czy "wbijania" jakiejś formułki sugestii proponuje się pacjentowi kalejdoskop obrazów w celu wywołania obrazu indukującego (wzbudzającego), który w odpowiedzi włączy aktywną reakcję A tym samym wywoła pożądany stan.